امامان اگر آدم های خوب و با بصیرتی بودند به دست زنان خود مسموم نمی شدند

از 12 امام به غیر از سه نفر آنها بقیه توسط زهر به هلاکت رسیدند که در بسیاری از این موارد زهر توسط همسرانشان به ایشان خورانده شد. همانطور که میدانیم در زندگی هر فردی یکی از کسانی که بیشترین آگاهی واقعی را نسبت به شخصیت آن فرد  دارد همسر آن شخص می باشد.  شاخه شیعه اسلام ادعا می کند که امامان افراد بسیار خوب و خوشرفتاری بودند بطوریکه هر کس با آنها دمخور می شد به سرعت مجذوب اخلاق و رفتار اسلامی و خوب آنها میشد. این شاخه ادعا می کند حتی دشمنان این امامان نیز مجذوب اخلاق خوب آنها می شدند و افسانه های حیرت انگیزی را برای اثبات این مدعا ارائه می کنند از جمله در مورد امام حسن عسگری که بیشتر عمرش را در زندان گذارند می گویند ایشان چنان اخلاق نیکویی داشت که حتی زندانبانانش به ایشان عشق می ورزیدند. حال سوال اینست اگر اینطور که افسانه سرایان شیعیه می گویند باشد چرا نباید همسران امامان عاشق اخلاق و رفتار خوب آنها بشوند چرا که کسی که عاشق شوهرش باشد هرگز حاضر نمی شود که او را بکشد حتی اگر تمام ثروتهای دنیا را به پایش بریزند; حتی در مورد اکثر قریب به اتفاق زوجهایی که با هم اختلاف دارند و همسر حتی از شوهرش تنفر دارد با این وجود حاضر به کشتن شوهرش نمی شود; بنابراین زنی که حاضر به کشتن شوهرش باشد نشان از عمق کینه و نفرت آن زن نسبت به شوهرش است. حال سوال اینست که این امامان بزرگوار چه رفتاری با زنان خود میکردند که باعث میشد آنها به چنان درجه ای از کینه و نفرت نسبت به این امامان برسند که حاضر بشوند این امامان را مسموم کنند و بکشند. یکی از دلایلی که داستان سرایان شیعه در این مورد ارائه می کنند این است که این زنان آدمهای صالحی نبودند و یا فریب حاکمان و دشمنان امامان را می خوردند اگر حتی این بهانه را هم بپذیریم چرا یک امام که مثلا با بصیرت و بسیار عالم است باید زنی ناصالح یا فریبکار بگیرد؟ با این بهانه تنها نتیجه ای که حاصل میشود این است که امامان فریب خور و بی بصیرت بوده اند بطوریکه حتی قادر به انتخاب همسر مناسب و صالح برای خودشان هم نبوده اند چه برسد به تشخیص خوب و بد و هدایت جامعه.